एक मुठी सास बोकेर बाँचेको यो प्राणी
भोलि सकिन्छ, जलेर हुन्छ खरानी
दम्भ, ईष्या, क्रोधका पर्खाल भत्काउनेछु
अहम् जिन्दगीहरूसँग म सधैं डराउनेछु
बनोस् भावना सबैको आँखाको नानी
ए आकाश, ए धर्ती तिमी मेरा प्राण हौं
तिमीविना म मेरो जिन्दगीबाटै हराउनेछु

म धर्तीको दुई दिनको पात्र हुँ तर यहाँ
आफूलाई अजमरी ठान्नेहरूको भीडमा छु
मेरो जिउनुको दिनचर्या कसलाई थाहा
उनीहरूको ज्याजतिका आगाका रापहरूले मलाई पोलिरहेछ
म आफ्नो नश्वर जिन्दगी वायुमण्डलमा उडाउनेछु
म अनुशासनको पात्र बनूँ पलपल
म ठुलाबडाको निगरानी मन पराउनेछु
रातको सन्नाटामा घनिष्ठ मित्र बनेको छ सिरानी
उसैसित म देश दुखेको नयाँ खबर सुनाउनेछु

आमा तिम्रो छाती टेकेर नाँच्ने व्यासाहरू
तिम्रा अङ्ग अङ्ग चिरफार गर्दै भागबन्डामा रित्याउँदैछन्
तिनीहरूलाई तिमीले गलहत्याउँदै फ्याक्नुपर्छ अब आमा
म शान्ति र विकासको शंख ध्वनि बजाउनेछु ।
फेरि एकपटक
देश विकास र शान्तिको अभिष्ट कामना गर्दै
यो पवित्र भूमि नेपालमा शान्तिका परेवा उडाउनेछु ।।