आज विहानै सामाजिक सञ्जालमा एकजनाको उद्गार आयो ” म सवैको लागि थिएँ , तर मेरो लागि कोही थिएन ,” यो उद्गारमा ठूलो पीडा र रोदन छ ।   यसमा परिवार , समाज र मित्रहरुप्रति गुनासो र अत्यन्त निराशा छ।  मलाई उहाँसित सोध्न मन लागेको छ , तपाईं अरुको लागि हुनुहुँदो रहेछ , तर तपाईं तपाईंको लागि हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न ? मलाई सोधौं सोधौं लागेको छ , तपाईंले अरुलाई त चिन्नुभएछ , तर आफैलाई चिन्नुभयो ?  तपाइंलाई तपाईं कस्तो लाग्छ ? मानौं तपाइंलाई आफू राम्रो लाग्छ रे ! तर आफूलाई अरुको नजरबाट हेर्नु भएको छ कि छैन ? तपाईंलाई अरुले कस्तो मान्दछन ?

काशीमा एकजना ब्राह्मण थिए , पण्डित विश्रामनाथ ।   विश्रामनाथको चारैतिर ठूलो नाम र इज्जत थियो , बडो उदार , दानी र दयालुको छवि थियो ।   उनले एकशय पटक भागवत सुनेका थिए ,  सातपटक चारधाम गरेका थिए , रोज गङ्गास्नान गर्दथे , विश्वनाथको दर्शन गर्दथे ।   प्रत्येक बिहान शिवस्तोत्र , विष्णु सहस्रनाम र गीता पाठ गर्दथे ।  वैकुण्ठवास सुनिश्चित थियो , मानिसहरु यसै भन्थे ।

एकदिन पण्डितले सपना देखे , भयङ्कर सपना , आफ्नै मृत्युको सपना ! लास तात्तातै थियो , छिमेकी र कुटुम्बका मानिसले कत्ति पनि बिलम्ब नगरी बाँधबुँध कसकास गरे र रामनाम सत्य हो भन्दै गंगाजीमा लिएर गए ।   उनलाई जलाइयो , पण्डित खरानी भए ।   उनी सपनामा देख्दै छन् , उनको मृत्युमा कोही रोए , कोही भन्दै थिए जाओस यो वाँच्नु के मर्नु के ! तर कोही भन्दै थिए यो पण्डित बाहिर जे हो भित्र त्यही होइन , यो ढोंगी हो आडम्बरी हो जाली हो ।

भौतिक शरीरविहीन पण्डितलाई कुनै अज्ञात शक्तिले इशारा गर्दै एउटा ठूलो चोकमा लिएर गयो ।   त्यही चोकबाट लोक परलोक जाने धेरै बाटाहरु छुट्टिन्थे ।   उनलाई एउटा अजङ्गको , मोटो कालो र राता राता आँखा भएको यमदूतको सामुन्ने उभिन लगाइयो ।   उनी थरथर काँपे , तर अर्को मनले भन्यो , मैले यत्रो धर्मकर्म गरेको छु , मलाई केको डर !  दूतले उनीमाथि यसो नजर मात्र लगायो , न सीताराम न राधेश्याम न जय शम्भो ! यत्रो तिरस्कार ? दूतले पण्डितलाई हातको इशाराले नर्कको बाटो देखायो , ट्राफिक प्रहरीले जस्तैगरी ।   धेरै सवालजवाफ गर्ने गुन्जायस थिएन ।    यमट्राफिक प्रहरी खाता हेर्थे , इशारा गर्दथे र ट्राफिक क्लियर गर्दै जान्थे।   यो अन्याय पण्डितलाई चित्त वुझेन , उनले भने ” मैले सातपटक चारधाम गरेको छु , एकशय पटक भागवत सुनेको छु , दिनदिनै गङ्गास्नान गरेको छु , विश्वनाथको  दर्शन गरेको छु , विष्णु सहस्रनाम पाठ गरेको छु , गीता र शिवस्तोत्र पाठ गरेको छु।   मैले गरिव र निमुखाहरूलाई मुफतमा खाना खुवाएको छु , आजीवन एकपत्नीव्रत वसेको छु , राम्रोसङ्ग खाता पल्टाएर हेर।   ”

यमदूतले जवाफ दियो ” तिमी भागवत सुने , चारधाम गरें भन्दै दम्भ गर्दथ्यौ , चारधाम नगएकाहरुलाई खिसी गर्दथ्यौ , विश्वनाथ मन्दिरका दर्शनार्थीहरूलाई  ” सव पापी हैं , पापका घडा भर्नेको है , दानपुण्यमे किसीका ध्यान नहीं है ” भन्दै निन्दा गर्दथ्यौ ।   गीता आदि पाठ गर्दा एक्लै हुँदा लटरपटर पार्थ्यौ , मानिसले सुनेको बेला जोडजोडले हल्ला गर्दै पाठ गर्थ्यौ ।   तिमी एकपत्नीवाला त हौ तर एकापत्नीब्रती थिएनौ।   गङ्गास्नान गर्न जाँदा वेश्यालाई देखेर मुखले धिक्कार धिक्कार भन्थ्यौ , तर मनमनमा आफ्नी पत्नीमा त्यही वेश्या खोज्थ्यौ , वेश्याप्रति आशक्त थियौ ।

गरिवहरुलाई मुफतामा खाना त खुवाउंथ्यौ , तर त्यसको दोब्बर चन्दा उठाएर नाफा खान्थ्यौ ।   चित्रगुप्तको खाता हो यो , वनारसी बनियाको खाता हैन ।  लौ भन पण्डित अव के भन्छौ ? ”  पण्डित सपनाबाट झल्यास्स जागे , उनको शरीर काँपिरहेको थियो , उनी पसिनाले छपक्क भिजेका थिए ।  पण्डितलाई महसुस भयो , उनले त आफ्नो मूल्यांकन गर्नै बाँकी छ , जीवनभर अरुलाई खोजेरै बिताए , अरुको मूल्यांकन गर्नमा समय खर्च गरे ।   अरुमा खरावी खोज्नमै र निन्दा गर्नमै मग्न भए , तर आफैमा आफूलाई खोजेनन I किन्तु यो स्वीकारोक्ति पसिना ओभाएपछी खत्तम भयो , जीवन पूर्ववत अरुको खोजीमै बित्न थाल्यो।

राजकुमार सिद्धार्थले सुरुसुरुमा मानव जीवनबारे अरुसङ्ग नै प्रश्न गरेका थिए , तर उत्तर चित्त वुझेन ।   सिद्धार्थ आफैलाई खोज्न निस्के घरबाट , त्यो चानचुने गमन थिएन , सानो प्रस्थान थिएन , युगान्तकारी महाप्रस्थान थियो।   उनले आफैसङ्ग प्रश्न गरे , किनकि उनले आफैलाई खोज्नु थियो ।   तर अर्जुनले आफ्ना प्रश्नहरु आफैसङ्ग हैन अरुलाई सोधे किनकि उनले आफूलाई जित्नु थिएन , अरुलाई जित्नु थियो ।   युवराज देवब्रतले आफ्नो खुसी अरुमा खोजे , कामुक र मदान्ध वाबुको खुसीमा आफ्नो खुसी खोजे . जो क्षणिक भावावेस मात्र थियो  ।   उनी मिथ्यामा जोसिए।   उनमा त्यागी बन्ने भूत सवार भयो जसले उनको जीवन मात्र वर्वाद पारेन कुरुबंशको विनासको कारक समेत बन्यो ।   भीष्म आफ्नो प्रतिज्ञाको बन्दी बनेर जीवनभर तड्पिरहे ।

महेन्द्र आफै राजा थिए , जनताले सम्मान र श्रद्धा गर्थे , देशमा निर्वाचित सरकार थियो , राजावादी प्रधानमन्त्री थिए ।   तर राजा महेन्द्रको अतृप्त चेतनाले बीपीलाई प्रतिष्पर्धी देख्यो , बीपी रहे आफू नरहने ठहर गरे ।   महाशक्ति अमेरिकाको राष्ट्रपति ट्रम्प सायद आफूमा आफू हैन उत्तर कोरियाली युवा तानाशाह किमलाई खोज्दै छ ।   उत्तर कोरियामा किमले जे भन्यो त्यही हुन्छ , उसले कसैलाई सोध्नु पर्दैन , कसैको व्यवधान छैन उसलाई , सर्वेसर्वा छ , सर्वोच्च छ , सार्वभौम छ , एक्लै सिंगो राष्ट्र हो ऊ ।   त्यो युवा तानाशाहमा उसको देशको मिडियाले भगवान देख्दछ , तर अमेरिकाको जननिर्वाचित राष्ट्रपतीमा आफ्नै देशको मिडियाले राक्षस देख्दछ ।

नरेन्द्र मोदीको अतृप्त चेतनाले इन्दिरा गान्धी खोज्दै होला ।   गिरिजा बाबुले आफैमा बीपीलाई खोजे होलान , तर बीपी खोज्दैमा कहाँ भेटिन्छ ? राजा ज्ञानेन्द्रले आफूमा आफैलाई खोजेनन वाबु महेन्द्र खोजे , महेन्द्र बन्न खोजे तर त्यो असफल प्रयास थियो ।   केपी ओलीका कतिपय फ्यानहरु आफूलाई केपी ओली जस्तै बनाउने असफल धुनमा छन् ।   एक समयमा सवैजसो माओवादीले आफूमा आफू हैन प्रचण्ड खोज्दथे ।   उनीहरु आफ्नो बोली र हाउभाउलाई प्रचण्डमय बनाउँथे र उनकै अभिनय गर्दथे ।  प्रचण्ड स्वयंले पूर्वकालमा आफूमा माओत्सेतुंग खोजे , अहिले वुद्ध गान्धी खोज्दै छन् ।   उनी अझै पनि आफूलाई खोजेर आफैलाई चिन्ने र शान्तिसंग जीवन बिताउने मुडमा देखिंदैनन ।   सायद प्रचण्ड असीमित क्षमता भएका व्यक्ति हुन , तर उनी आफ्नो मौलिक पहिचान खोज्ने तर्फ लागेनन , बनीबनाउ सिद्धान्तको पछि लागे भावावेशमा I सायद उनी धेरै धपडी भई पसिनाले लुछुप्प भिजेको बेला काशीको पण्डित विश्रामनाथले जस्तै आफूलाई खोज्ने प्रयास गर्दछन होला , तर पसिना सुक्नासाथ पण्डितकै जस्तो पुनः पुरानै ढर्रा सुरु हुन्छ।  आफूलाई खोजेर भेट्टाउने लगन टलिसक्यो , वुद्ध बन्छु भन्ने कुरा महामरुमा धान रोपे जस्तै हो ।   उनले सायद सानोसानो माओ त भेट्टाए होलान तर वुद्ध भेटाउनु असम्भव छ , उनी वुद्धलाई चिन्दैनन ।

जीवन आफूलाई दोष दिन तयार छैन , खोज्न तयार छैन , आफ्नो मूल्याङ्कन गर्न तयार छैन ।   यस्तो गर्ने हिम्मत नै गर्दैन जीवन ।   आफ्ना दु:ख , पीडा , मर्म , आफूमाथि भएको अन्याय र आफूलाई अरुले सताएका विषयको मात्र बखान गर्न तयार हुन्छ जीवन ।   अरुको कारण आफू मर्माहत भएको वेदना पोख्दछ जीवन ।   जीवन आफ्नो जीवनका काला पक्षबारे , आफ्ना कमजोरीबारे , आफ्नो स्वार्थ , लोभ काम र ईर्श्याबारे बाहिर पोख्नै मान्दैन ।   आफ्नो जीवनका कटु र सम्भावित आलोचनाका विषयलाई लुकाउने प्रयत्न गर्छ जीवन , आफूले आफैलाई झुक्याउने प्रयत्न गर्छ जीवन ।   घरबार बिगारेको जुवाडे , चौबीसघन्टे जंड्याहा र चोर जीवनले समेत आफ्नो दोष स्वीकार गर्दैन , संगतको कारण धोकामा परेको भन्दै चित्त बुझाउँछ ।   सार्वजनिक जीवन विताएका केही हिम्मतीले मात्र आफ्नो कमजोरी स्वीकार गरेको पाइन्छ ।  महात्मा गान्धीका बाबु बिरामी थिए , गान्धी बाबुको खुट्टा चांप्दै थिए , तर मन भने श्रीमतीको सम्झनामा व्याकुल थियो ।

बिरामी बाबुको गोडा चांप्दा पनि जुनसुकै नवविवाहित युवकलाई श्रीमतीको सम्झना आउँछ स्वाभाविक रुपमा ।   तर यो कुरालाई गान्धीले स्वीकार गरे ।   गान्धीले लेखेका छन् , बिरामी बाबुलाई परिवारको अर्को सदस्यले हेरचाह गर्ने पालो लिएपछि उनी आफ्नो कोठामा जान्छन र  श्रीमतीसंग शारीरिक सम्बन्ध राख्न थाल्दछन , यस्तैमा कसैले ढोका ढकढक्याउंछ , अहो ! बाबु त मरेछन ।   गान्धीलाई ठूलो ग्लानी भयो , त्यो ग्लानीलाई आफ्नो आत्मवृतान्तमा पोखेर आफैलाई हलुका पारेका छन उनले।   दिवाङ्गत गणेशमानले आफू किशोर वयमा हुँदा हुल्याहा र गुण्डो भएको वर्णन गरेका छन् ।   उनले घरबाट पैसा चोरेको , हजुरआमाको सुनको गहना उज्यालो पारेर ल्याउने निहुले मागेर लगेको र सो बेची उस्तै पित्तलको गहना ल्याएर दिएको कुरा स्वीकार गरेका छन ।  पूर्व प्रधानमन्त्री कृष्णप्रसाद भट्टराइले आफू अविवाहित भए तापनि कुमार नरहेको कुरा स्वीकार गर्नु सानो हिम्मत थिएन ।   राजनीतिज्ञ , लेखक तथा प्रखर वक्ता प्रदीप गिरीले आफू कुनै जनकल्याण गर्न या क्रान्तिकारी बन्न राजनीतिमा नलागेको , आफ्नी प्रथम प्रेमिकाले राजनीति पनि गर्नुपर्छ भनेकाले आफू राजनीतिमा लाग्न वाध्य भएको र त्यो निर्णय आफ्नो जीवनको ठूलो दुर्घटना भएको स्वीकार गरेका छन् ।

मानव आफूलाई खोज्ने झन्झट गर्ने मुडमा पहिले पनि थिएन , अहिले पनि छैन ।   राजा भ्रतृहरि प्रतापी थिए , विद्वान थिए , प्रजावत्सल थिए ।  उनी धेरै कुरा जान्दथे , तर आफूलाई अरुमा खोज्ने प्रवृत्ति उनमा पनि थियो ।   उनकै राज्यका एकजना महात्मालाई देवताहरुले एउटा अमर फल दिएका रहेछन , महात्माले प्रजाको सुख राजामा देखे र फल राजालाई दिए , ताकी राजा सधै तरुण , सुन्दर र अमर बनुन ।  राजाले सोचे यो त कान्छी रानी पिङ्गलालाई दिए पो फल खाएर सदा जवान , सुन्दर र अमर होलिन , राजाले त्यो फल रानीलाई दिए ।   तर बिडम्बना ! रानीले आफ्नो जीवनको खुसी एउटा नोकरमा देख्दथिन , रानीले त्यो फल प्राणप्यारो नोकरलाई दिइन ।   नोकर एउटी वेश्यालाई प्रेम गर्दथ्यो , उसले फल लगेर त्यही वेश्यालाई दियो , वेश्याले मनमनै राजालाई प्रेम गर्थी , उसले त्यो फल राजाकहाँ पठाई ।  मर्माहत भएका राजाले यस्तो श्लोक वाचन गरे –

याम् चिन्तयामी सततम् मयी सा विरक्ता

साप्यन्यमिच्छती जनम् स जनोंन्यशक्त

अस्मत्कृते च परिशुष्यति काचिदन्या

धिक्ताम् च तम् च मदनम् च इमाम् च माम् च

अर्थात  ” मैले जसलाई दिलोज्यानले माया गर्दछु , उसले अरु कसैलाई माया गर्दछे , उसले जसलाई माया गर्दछे ऊ अरु कसैलाई प्रेम गर्दछ , ऊ जसको लागि मर्न तयार छ त्यो स्त्री म याने राजाप्रति आकर्षित छे ।   म यी सवै पात्र , यो सवै खेल रच्ने कामदेव र म आफैलाई समेत धिक्कार्दछु ।   ” जीवन सधै भोको , नाङ्गो र दरिद्र छ , किनकि ऊ आफूलाई हेर्दैन , आफूलाई पढ्दैन , आफ्ना आवश्यकतालाई पहिचान गर्दैन , कामनाको पहिचान गर्दछ ।   जीवन भौतिक रुपमा नहोस तर मानसिक रुपमा महा व्यभिचारी छ ।   जीवनले मानसिक भावमा शयौं बलात्कार गरिसक्यो , शयौंसंग पोइल गइसक्यो , शयौं डाँका डालिसक्यो , शयौंको घरमा आगो झोसिसक्यो ।  जीवन श्रीमानमा , श्रीमतीमा , प्रेमिकामा , हाकिममा , कारिन्दामा सवैमा अर्कै व्यक्ति खोज्दछ ।

वुद्धको निचोड छ , जीवन दुखी छ ।  वुद्धले दुखको कारण र त्यसको निवारण पनि पहिल्याएर जीवनलाई सरल बनाउने प्रयासमा आजीवन उपदेश दिइरहे।   तर बिडम्बना , जीवनले  आफ्नो सुख आफ्नो खोज र आफ्नो सन्तुष्टिमा हैन वुद्धलाई भगवान बनाउनेमा देख्यो ।  वुद्ध जीवनलाई भगवानको चक्करबाट बाहिर निकाल्न चाहन्थे , तर  जीवनले वुद्धलाई नै भगवान बनाइदियो ।   यति गरेपछि जीवनलाई सजिलो भयो , वुद्धको उपदेश कितावमा लेखिदियो , उपदेश जीवनमा लागू गर्ने कुराबाट पढ्ने कुराना परिणत भयो ।   जीवनले वुद्धलाई पूजा गर्न थाल्यो , ऊ आफूलाई चिन्ने र खोज्ने झन्झटबाट मुक्त भयो ।

एकपल्ट भगवान नारायण इन्द्रसित खुव खुसी भएछन ।   भगवानले भनेछन – हे इन्द्र के माग्छस् ? माग् ! इन्द्रले भने – मलाई एकहज्जार जना विश्वसुन्दरी दिनुहोस ।  भगवानले भने – वेवकुफ ! अरु कुरा माग् , स्त्रीहरु त तँसंग जति पनि छन् ।   इन्द्रले भने – भगवन म त ती स्त्रीहरुमा अर्कैलाई खोज्दछु , तर पाउन्न ।   भगवान वचनमा चुकीसकेका थिए , एकहजार  अप्सराहरु लाइन लगाइदिए ।   वाफ्रे ! सवैभन्दा अगाडि उभिएकी अप्सरा नै यति सुन्दर र आकर्षक थिई , इन्द्रको होस् हवास उड्यो।   इन्द्रले भने – भगवन मलाई यही एकजना भए पुग्छ , अरु कोही चाहिन्न ।   भगवानले झपारे – वेवकुफ ! पछाडि अझै सुन्दर , वुद्धिमान , वलवान , ज्ञानी र शीलवान कन्याहरु छन् ।   तर इन्द्र एउटी परम सुन्दर तर परम मूर्ख केटीमै मुग्ध भए ।   जीवन इन्द्र जस्तै हो , पछाडि धेरै अवसर होलान , धेरै ज्ञान होलान , वुद्धि होलान र प्रज्ञा होलान , भन्ने विचार गर्दैन ।  अगाडि देखिने वस्तु सुन्दर र आकर्षक भए पुग्यो ।  चन्चल मनले लालच गर्यो , दिमागले पछिसम्म हेर्न चाहेन , फन्दामा पर्यो।   अनि फेरि वेचैनी , फेरि अर्काको खोजी , फेरि असन्तुष्टि ! फिर वही साम वही गम वही तनहाई !

एकजना राजा घना वनमा दौडिरहेछन मृग लखेट्दै ।   आज इज्जतको सवाल छ ।   संगै आएका सेनापति परै छुटे , सिपाहीहरु वनमा बाटो बिराएर कताकता पुगे केही थाहा छैन ।   भोक लागिसक्यो , तिर्खा लागिसक्यो , हातखुट्टा गलिसके , तर इज्जतको सवाल छ ! राजालाई आफ्नो चिन्ता छैन , अरुको चिन्ता छ , अरुको अगाडि सान देखाउनु छ ।   विशेष मृग लखेट्दै छन् उनी , तेजिलो छ , राजाको वाणको परिधिभित्र आउँदै आउँदैन ।   सूर्यास्त हुनै लाग्यो ।   अचानक पछाडिबाट कोही गर्जेको आवाज आयो ।   राजाले पछाडि फर्केर हेरे , मेरा बाब्बै ! उनलाई ललकार्ने त सिंह पो रहेछ , बब्बर शेर , वन राजा ! भर्खर अघिसम्म राजाले अरु कसैलाई लखेट्दै थिए , अहिले कसैले उनलाई लखेट्दै छ ।   अव राजाको मनमा मृग छैन , काल छ महांकाल ! उनी बडो जोडले भागे ।  काल नआई मरिन्न रे , सिंहले त्यही मृगको शिकार गर्यो जसलाई राजा लखेट्दै थिए ।  राजा भौंतारिदै , थकित , पराजित र लज्जित हुँदै अर्कोदिन विहान मात्र दरवार पुगे ।  दरवारमा उनको व्यग्र प्रतिक्षा भइरहेको रहेछ।  उनी थोरै चङ्गा भएर राजगद्दीमा वसे ।   अव कति निन्दा गर्ने होलान , कति खिसी गर्ने होलान ! तर आश्चर्य ! दरवारमा त उनको प्रतापको गुणगान हुँदै छ , विकट र निर्जन वनमा एक्लै रात विताएर सकुशल फर्कनु सानो कुरा हो ? जो कोहीले सक्छ यस्तो वीरता देखाउन ? प्रशस्तिवाचन हुँदै छ।   यति सुनेपछि राजाको हिम्मत बढ्यो , केही मिनेट अघिको लज्जा , खेद र पराजय विजयमा परिणत भयो , राजाले आफ्ना कमजोरी र नालायकी बिर्से ।  राजाले घोषणा गरे – म त्यो मृग मारेर आउँदै थिएँ , बाटोमा एउटा वृद्ध भोको सिंह देखेर ज्यादै दया लाग्यो , मृग उसैलाई दिएर आएँ ।    सिंहले मृगको छाला , टाउको र खुर खाँदैन , सिपाही पठाएर खोजेर ल्याउनु I मृगको टाउको छाला र खुर दरवारमा ल्याएर सजाइयो , राजाको शिकार गाथा लेखियो ।  राजाले आफूलाई अरुमार्फत नै भेट्टाए , आफैमा खोज्ने लेठा गर्ने परेन I धेरै जीवनहरु यिनै राजाजस्ता छन , आफूलाई खोज्ने अरुहरु छँदैछन , आफूले खोज्नु पर्दैन ।

एउटा हाइस्कूलमा बडा परिश्रमी हेडमास्टर थिए।   उनले जीवनका बिभिन्न पहलुबारे आफ्नै स्कूलमा विभिन्न प्रयोग र अनुसन्धान गर्दथे ।   एकदिन उनले कक्षा दशका चालीसजना छात्रछात्रालाई एउटा गृहकार्य दिएर पठाए।   उनले भनेका थिए आफ्नो कक्षाका सवैजनाको नराम्रा बानीहरु लेखेर ल्याउनु ।   कुनै ढाकछोप नगरी लेखेर ल्याउनु , डराउनु पर्दैन , मेरै हातमा दिनु म गोप्य राख्नेछु।   सवै छात्रछात्राले गृहकार्य वुझाए।   उनीहरुले कसैलाई बाँकी राखेका थिएनन , एकसे एक दुर्गुणगरुको पुलिन्दा थियो गृहकार्य।   तर कसैले पनि आफ्नो दुर्गुणको वर्णन गरेको थिएन , सबैले अरूकै निन्दा गरेका थिए , पोल खोलेका थिए ।   हेड सरले दुई कक्षाका छात्रछात्रालाई पनि गृह कार्य दिए ।   उनीहरुले बुझ्ने भाषामा यस्तै प्रश्न गरिएको थियो , कक्षाका सवैको दुर्गुणबारे लेखेर ल्याउनु पर्ने थियो ।   यहाँ हेडसरले गोप्य राख्छु पनि भन्नु परेन ।   दुई कक्षाका सवै छात्रछात्राले कक्षाको रोल नम्बर अनुसार क्रमशः सवैका दुर्गुणबारे लेखेर बुझाए ।  कुनै पनि बालबालिकाले आफूलाई छुटाएका थिएनन , आफूले पहिचान गरेका आफ्ना दुर्गुणहरु इमान्दारीसाथ लेखेर ल्याएका थिए ।   जीवन जति वयस्क र बाठो हुँदै जान्छ , त्यति नै आफूलाई खोज्न छाड्दै जान्छ ।