आशा को दियो
धिपधिप बल्दै थियो
अचानक झ्याप्पै निभिदिँदा
मन बुझाउँदै छु
रबिन्द्र, तिमीलाई सम्झदैछु।

पढ्न र लेख्न मन हुँदाखेरी
छतको जोखिम यात्रामा
३३ देखी ४५ छुटमा
जितेको महसुस गर्दैहुन्थेँ
अभावको त्यो विद्यार्थी जीवन
सहज भएको ठान्थे

कालापानी दुख्दै गर्दा
छिमेकी को बलमिचाहालाई
लक्ष्मणपुर बाँधले देश डुब्दै गर्दा
तिम्रो बुलन्द आवाजले
शेर ठान्ने ठुल्दाइ थर्काउँदा
देश जितेको मान्दथे ।।

कालो सूचीमा नेपाल उडिरहेको बेला
पोखराबाट युरोप पुगेको दिन
त्यो सूर्यको किरण सँगै
आशा छरेका रबिन्द्र,
सायदै झलझली सम्झिन्छु
गौतम बुद्ध विमानस्थलबाट

अमेरिकीहरू बाहिर निस्कँदा
तिम्रै योगदान मानेर
मालातिन्लाइ पहिराउँछु।
मैले आज पाएको
सर्टिफिकेट सम्पत्ति मानेर
धितो राखी बैङ्कबाट
स्वरोजगार सहुलियत ऋणले
मेरा दाजुभाइ र चेली मुस्कुराउँदा
तिम्रै उ बेला को लिँडे ठिप्पी मान्ने
मेरै काका-काकीको ओठमा
तिम्रै मासुम मुस्कान भेट्दछु ।।

भद्रपुर विराटनगर नेपालगन्ज
राती पिलिक्क बल्दै
जहाज कुर्दै उडाउँदा
तिम्रै हठ उडेको देख्छु
जानकी मन्दिर र मिथिला संस्कृति
बिश्वसम्पदा सुचीमा अटेको बेला
त्यी थाहा नपाइ घृणा गर्ने
अबोध महामानवहरू
उत्सव मनाउनेछन् ।

पाथीभरा मुक्तिनाथ
केबुलकार चढ्दै गर्दा
ती तिम्रै प्रयासका पाइला हुनेछन् ।

२०२० पर्यटन वर्ष मनाउँदै गर्दा
२० लाख पर्यटक नेपाल डुल्दै गर्दा
तिम्रा योगदानका उपभोग गर्नेछन्
तर महसुस जब गर्नेछन्
रुख बचाउन रुखे राजनीति गर्नेले
निजगढ विमानस्थल अलपत्र पर्दा
दशकौँ पछि पर्ने मधेस देखेर
जिम्मेवार बोध गर्लान् ।

काम गर्ने कर्मीलाई
सिकार बनाउने सिकारीहरूले
विभिन्न तिर फालेकै हुन्छ
घाइते पनि भयेउ
जनता को नजरमा
तारो बनेपनी
हिम्मत हारेनौ
चुहानडाँडा बनाउँछु अझ भनेऊ
गलत भएको दिन राजनीति छाड्छु
तर देश अलपत्र बनाउन्न भनेऊ ।।

साँच्चै कोरिएका
मदन भण्डारीका लाइनले
सुनाउँथ्यो ती हरफ
एउटा बाउ मर्दा
स्वास्नी विधवा हुन्छे
छोरो बर्खी बार्छ।

तर, एउटा योद्धा मर्दा
देश विधवा हुन्छ,
इतिहास बर्खी बार्छ
त्यति मात्र हैन,
हामी टुहुरो भा’छौ
पर्यटन क्षेत्र असहाय भा’छ,
तर तिम्रै मुस्कानसहित
त्यो बोलीले भनिदेऊ
ताप्लेजुङ दाह्रेढुंगा भा’कै हो
म अलिक पर गा’कै हुँ
तब पत्याउँला यी कुरा ।।

खैर,
मृत्युमा उत्सव मनाउनेहरू
चिरञ्जीवी रहुन्
राज्य र विकासको संवाहक
रबिन्द्र अधिकारी अमर रहुन्।
हार्दिक श्रद्धा सुमन।