हे दैव !
दुखमा तिमीलाई सम्झे ।
बाध्यताले ?
अंहँ होईन, विवसताले ।
खै कसले पठायो धर्तिमा ?
कोरोना ।।
अहंकार मौलायो पुग्यो धुरीमा
बनायो डगमग पुरै जगत ।
थर्काईस् पुरै विस्वलाई तैले
गर्जन ठुलो गरेर।

सानो, ठुलो, धनी, गरिब !
जात,भात केही नभनी ।
आईस् थाहै नदिई कसरी ?
कहि कसैले देखेनन् द्वारमा ?
घरदेशकाहरु घरदेशमै
परदेशकाहरु परदेशमै।

छाल आए जसरी
आधी आए जसरी ।
सुनामी जस्तै हल्लायो विश्व
सोच्ने बनायो सबै जगतलाई ।
मानिस अत्तालिइ रहेछ अहिले
महामारी यस्तो जानेनौँ पहिले।
अहो ! डरलाग्दो कस्तो साच्चिक्कै
धर्ती जड जड बनाउन खोज्दैछ।
निमिट्यान्नै पार्ने निमोठ्ने चिथोर्ने
भन्दैछ अहिले अहो कोरोना !

हुने खाने भन्दा गरीब निमुखा
अझै तिनको बिचल्ली बनाईस्।
धन दौलत भए सबै पाईन्छ
भन्नेलाई पनी सोच्ने बाध्य
अहो ! कस्तो अचम्म !
विद्वान मै हुँ सब जान्दछु
भन्नेहरुलाई पनी,
तर अझै घोत्लीइरहेछन ।
अवस्य एकदिन जितेर तँलाई
फालिदिनेछन् नरकमा ।
किन दुःखिलाई अझै दुःख दिईस्
दुःखिकै बढी खुन पिईस्।
असत्य माथि सत्यको जित
अवस्य हुनेछ एकदिन अवस्य
बुझेर बस हे कोरोना !
नहुने जान मान्छे भएर
मान्छेकै समूहमा
नहुने आखिर अत्याचार सहन
खाईस धेरै अब त अघाईस् होला
छाडिदे अब अत्ति भो !
हेर त पुरै संसार तँलाई
देखेर साच्चिक्कै डराएको छ
आफ्नै ठाउँमा गई बस जा
तेरो ठाउँ त्यही नर्कमै गएर बस ।
यै सर्बश्रेष्ठ बन्न खोज्दैछ
मानिसको सत्ता भत्काउन खोज्दैछ ।
हुँदैन यसलाई यसरी छोड्न
विचारी मानिस उपाय जोड्न
लछारी, पछारी, चिथोरी, निचोरी
जसरी हुन्छ तँलाई जितिन्छ
अवस्य त्यो एकदिन
तँ माथि पनि हुनेछ विजय
अवस्य पनि हामि मानिसको ।।

हुमनाथ भूसाल, हाल : दक्षिण कोरिया