कति खतरनाक, भयावह, शक्तिशाली
अदृश्य रूप जो कोही चाहेर पनि देख्न सक्दैन
लाखौँ अस्त्रले पनि नष्ट गर्न नसक्ने
औषधीमूलकले पनि कत्ति पनि गलाउन नसक्ने

कोरोना तिमी !
आविष्कारको दुनियाँमा मै हुँ भन्ने मानवलाई क्षणभरमा
गलायौँ उफ्! ढलायौँ सदाका लागि निदाउने बनायौँ ।
साँच्चै ! तिमी सुटुक्क बिस्तारै, बिस्तारै
विश्वलाई शोकमय बनायौँ ।
संसार जितेको मानवको
शरीरभित्र कतै लुकी, लुकी हिसाब गरी, गरी
तड्पाई, तड्पाई ठुला ठुला अस्पतालको बन्द कोठाभित्र
लडाइरहेका छौँ र
आफू कतैबाट टुलु टुल रमिता हेरिरहेका छौँ ।
प्रसङ्ग सडक र झुपडीको जीवन
तिम्रो उपस्थितिमा कति छट्पटाईरहेको छ ।
धन,सम्पत्तिमा ऐस आराम गरेकाहरू त घुँडा टेकी सके
धिक्कार मेरो हालत कस्तो भए होला
के थाहा छ ? कोरोना तिमीलाई
मैले रगत र पसिनासँग श्रम साटेर
मात्र दुई दिनको गर्जो टार्नका लागि
खाद्यान्न जुटाउने गर्दथे ।
आशाको किरण खोज्न विदेशिएको टुक्रालाई पनि निमोठी दियौँ ।
तर, आज पाँच महिनासम्म मेरा बाँकी आशाका टुक्राहरू
भोक खप्न नसकी रोइरहेका छन् ।
मेरी अर्धाङ्गिनी बर्षौदेखिको दमको बिरामी

कठै! च्व च्व! दमको औषधी खुवाउन सकेको छैन ।
त्यो औषधी सकिएको पनि महिनौँ भयो ।
ऊ सकी नसकी बर्षेनी जन्मेका छोरा छोरीलाई
दूध चुसाउन खोज्छे ।
बिचरा! दूध कसरी आउँछ र?
उँ पनि त धेरै दिनदेखि
भोकसँग लडिरहेकी,गलिरहेकी छ ।
काखको छ महिनाकी
दुधे छोरी रुँदा रुँदै निदाउँछे ।
यस्तो गरिबी र दुःखको चोटमा
जिउँदै मृत्यु पर्खन बाध्य बनायौँ

कोरोना
कि तिमी हामीहरूलाई क्षण भरमा सक्
नाइँ! तड्पाई तड्पाई होइन
तिमी महान् छौँ । तिम्रो शक्तिशाली रूप
पाप र अकर्मको बदला लिन आयौँ कि जस्तो भान हुन्छ ।

विश्व जित्न, मानवता भुल्ने यन्त्र जस्तै बनिसकेको
घमण्डी मानवलाई
जीवनको महत्त्वबारे पाठ सिकायौँ ।
अनायासै झुपडी, सडक, गरिबीको चपेटामा
रहेको मानवलाई
सास्ती नदेऊ ।
भोकमा भोजन नहुनेका लागि
सेनेटाइजर, मास्क र साबुन त धेरै परको कुरा
कोटी कोटी बिन्ती श्रम गरेर बाँच्न देऊ
आलिसान महल र करौडौ पर्ने गाडी
ऐस आराम मस्तीको चाहाना होइन ।

मात्र दश नङ्ग्रा खियाएर परिवारको आँखामा
गुराँस,सुनाखरी र जाईजुई फूलेको हेर्ने चाहाना
प्यारीको फाँटेको फरियाको बदलामा
खर्दरको फरिया,दमको औषधी,
छोरा छोरीको भोकमा भोजन, शीत, ताप
र आकाश छेक्ने कटेरो
जुटाउन चाहन्छु ।
तिमी शान्त बन कोरोना
तिम्रो उपस्थितिमा सारा विश्व दुखेको,
थाकेको, ढलेको र गलेको छ ।
त्यहाँ पनि धन, सम्पत्ति ,मोज मस्ती भन्ने हराएको छ ।
मात्र जीवनको भिख मात्र चाहिएको छ ।
अझैँ गरिब निमुखाहरूलाई त
दिन गुजार्न कति सास्ती भए होला?
महिनौँदेखि झुपडी र कटेरोमा आगो निभेको छ ।

उफ! यति मात्र कहाँ हो र बाढी
पहिरोसँगै जीवन बडारिएको छ ।
बस्ती छिन्न भिन्न अस्तव्यस्त हुनुका साथै
आँखामा आँसु सुकिसक्यो ।
भविष्यका आशाका विन्दुहरूको ओठमा
कलेटी परिरहेको छ ।
भोकको सर्घषमा जीवन ढली सक्यो ।
अब सञ्जीवनी बुटीको जरुरी छ ।
मात्र जीवनको भिख मागिरहेका छौँ ।
यही छ तिमीलाई
गरिबीको करोडौँ पुकारा
विन्ती कोरोना शान्त बन ।
विन्ती कोरोना शान्त बन ।